Σε ένα μέρος κάπου στο ύπαιθρο, κοντά σε δάση και λιβάδια, βρίσκεται ένα βάζο με ξύδι – το σύμβολο της ζωής.
Ο Κομφούκιος πλησιάζει το βάζο, βουτάει μέσα το δάχτυλό του και δοκιμάζει το υγρό. “Ξινό”, λέει. “Ωστόσο, βλέπω ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο στην προετοιμασία ορισμένων τροφών”.
Μετά πλησιάζει ο Βούδας, βουτάει το δάχτυλό του στο βάζο και δοκιμάζει κι αυτός. “Πικρό”, είναι το σχόλιό του. “Μπορεί να κάνει τον ουρανίσκο να υποφέρει, και αφού ο πόνος πρέπει να αποφεύγεται, θα πρέπει να το ξεφορτωθούμε τούτο το πράγμα αμέσως”.
Ο επόμενος που βάζει το δάχτυλο στο ξύδι είναι ο Ιησούς Χριστός. “Μπχχ”, λέει ο Ιησούς. “Είναι και πικρό και ξινό. Δεν είναι κατάλληλο για να το πιει κανείς. Και για να μην αναγκαστεί να το πιει κανένας άλλος, θα το πιω όλο μόνος μου”.
Αλλά τώρα πλησιάζουν το βάζο δύο άτομα μαζί, γυμνά, περπατώντας χέρι με χέρι. Ο άντρας έχει γενειάδα και τριχωτά πόδια σαν του τράγου. Η μακριά του γλώσσα είναι λιγάκι φουσκωμένη από κάτι ποιήματα που απάγγελνε. Η γυναίκα φοράει καπέλο καουμπόισσας, ένα περιδέραιο από φτερά, και το δέρμα της είναι ρόδινο. Η κοιλιά και τα βυζιά της έχουν τα σημάδια της μητρότητας. Κουβαλάει ένα καλάθι με μανιτάρια και βότανα. Πρώτα ο άντρας και μετά η γυναίκα βάζουν τον αντίχειρά τους μέσα στο ξύδι. Εκείνη γλύφει τον αντίχειρά του και αυτός γλύφει τον δικό της. Στην αρχή κάνουν μια γκριμάτσα, αλλά σχεδόν αμέσως ξεσπάνε σε πλατιά χαμόγελα. “Είναι γλυκόοο“, λένε κι οι δύο τραγουδιστά.
“Γλυκό που είναι!”
[από το βιβλίο του Τομ Ρόμπινς Ακόμα και οι Καουμπόισσες Μελαγχολούν]