Μια φορά κι έναν καιρό έγινε ο άνθρωπος.
Και μετά έγινε κι άλλος, κι άλλος, κι έγιναν πολλοί.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν ίδιοι μεταξύ τους. Υπήρχαν ψηλοί , κοντοί, δυνατοί, αδύνατοι, όμορφοι, άσχημοι, έξυπνοι, βλάκες, υπήρχαν και μερικοί παράξενοι. Όταν οι παράξενοι γινόντανε πολύ παράξενοι τους λέγανε τρελούς.
Οι άνθρωποι πάντα ήταν παιδιά. Τους άρεσε να παίζουν. Παίζαν τα παιγνίδια τους. Παίζαν τη μαμά και τον μπαμπά. Παίζαν το σχολείο. Παίζαν το γιατρό. Παίζαν τους κλέφτες και αστυνόμους. Παίζαν χρηματιστήριο. Παίζαν οικονομία. Παίζαν πόλεμο. Παίζαν, με λίγα λόγια, οργανωμένη κοινωνία.
Τα παιγνίδια τους στην αρχή ήταν απλά. Σιγά-σιγά άρχισαν να γίνονται πιο πολύπλοκα. Είχαν ανάγκη από κανόνες. Σύνήθως τους κανόνες τους κάναν οι πιο δυνατοί. Οι άλλοι έπρεπε να τους μάθουν. Μερικοί δεν ήθελαν να τους μάθουν κι άλλοι δεν μπορούσαν. Τότε έγιναν οι ομάδες πρόληψης και καταστολής. Μερικοί είπαν ότι είδαν και κάποιους ψυχίατρους μέσα σ’ αυτές τις ομάδες.
Γιώργος Στ. Καπρίνης, ψυχίατρος